De overheid wil dat de mensen die getroffen zijn door de afsluiting van de Zuiderzee snel weer op eigen benen komen te staan. Ze helpen hen bijvoorbeeld met het zoeken naar werk. Zo houden ze in de gaten waar nog mensen nodig zijn, en schrijven aanbevelingsbrieven. Ook raden ze gezinnen soms aan om te verhuizen naar een plek met meer banen, zoals naar Philips in Eindhoven of naar de Zaanstreek.
Ook Jan Gerrit Frankfort, geboren in 1885, is hard op zoek naar nieuw werk. Al sinds 1908 verkoopt hij netten en touwwerk voor de Zuiderzeevisserij. In 1917 begint hij daarnaast als zeilmaker en gaat ook visserij-artikelen verkopen. Maar met de afsluiting van de Zuiderzee in het vooruitzicht, verliest Jan veel klanten. ‘De ondergang van mijn gezin komt iederen dag nader’, zoals hij zelf zegt. De zeilmakerij van Frankfort is te zien op de foto, bij het derde huis van links.
Jan Gerrit Frankfort doet maar liefst 11 sollicitaties. Hij probeert banen te krijgen als havenmeester, sluismeester en zelfs leraar op de Zeevaartschool. De overheid helpt hem met aanbevelingsbrieven, maar aan een baan komt hij niet. Meermaals wordt hij afgewezen vanwege zijn hoge leeftijd. Uit wanhoop probeert Jan nog een eigen pension te beginnen en vraagt hiervoor een lening aan. Helaas wil dit plan ook niet lukken: de overheid denkt dat het pension geen succes zal worden en geeft hem de lening niet.
Vanaf maart 1929 krijgt Jan Frankfort een uitkering van 4 gulden per week. Maar deze wordt twee jaar later stopgezet, omdat zijn kinderen bij de banketbakker werken en zouden kunnen bijdragen. Jan is het hier niet mee eens en vraagt een gesprek aan. Dit pakt helemaal verkeerd uit. Jan vertelt dat hij al sinds 1920, met de afsluiting in het vooruitzicht, zijn bedrijf meer op binnenschippers en boeren richtte. Zo maakt hij bijvoorbeeld landbouwbroeken, waarvan je hier een bonnetje ziet. De overheid besluit daarop helemaal geen hulp meer te geven. Ze vinden dat Jan zijn geld verloren heeft door zijn eigen foute keuzes en noemen hem zelfs een ‘slecht financier’.
De bron laat zien dat de Zuiderzeevissers en andere bedrijven vaak al voor de Zuiderzeesteunwet bezig zijn met de gevolgen van de afsluitdijk. Ze richten zich op andere werkzaamheden om te zorgen dat ze niet zonder inkomen komen te zitten. Ook komt de strengheid van de overheid naar voren. Als mensen hun inkomen verliezen door de afsluiting van de Zuiderzee, maar daar al lang van tevoren van op de hoogte waren, vindt de overheid dat dit hun eigen verantwoordelijkheid is.
