Wanneer de overheid plannen maakt om de Zuiderzee af te sluiten met de Afsluitdijk, maken veel vissers zich eerst weinig zorgen. Ze twijfelen aan de haalbaarheid van het plan. En als de bouw wel lukt, verwachten ze dat het vast nog lang zal duren voordat deze voltooid is. Bovendien lijkt de afsluiting in het begin zelfs voordelig voor de vissers, de overheid belooft hen immers geldsteun.
Maar als de regels er eenmaal komen, valt het tegen. In plaats van het verwachte mooie bedrag, krijgen de vissers slechts een klein beetje geld. Als de bouw van de Afsluitdijk begint en verdere hulp uitblijft, worden veel mensen boos. Ze zien dat ze hun werk gaan verliezen en dat hun dorpen zullen veranderen. Al gauw gaat er een leus rond: ‘De afsluitdijk voltooid, de visserman berooid’. Er komen protesten, en vissers en organisaties laten de regering weten dat ze het er niet mee eens zijn: zij voelen zich in de steek gelaten.
Zo protesteren een heleboel Zuiderzeevissers op 13 oktober 1930 in Den Haag. Ze komen vanuit het hele land in hun traditionele kleding: mannen in pofbroeken en vrouwen met gekleurde hoofdkappen. Veel mensen in de stad komen kijken. Het is drukker dan verwacht, en een deel van de vissers moet helaas terug naar huis.
Tijdens het protest spreken vissers hun zorgen uit tegen mensen uit de politiek. Ze vinden de steun van de overheid veel te laag en willen ook helemaal niet zomaar stoppen met hun werk. Hun familie doet dit werk al generaties lang! Ook willen de vissers helemaal niet in fabrieken werken. Ze houden van de buitenlucht en hun leven op zee. ‘Het is gelijk aan een vrije vogel, dat nu in een kooitje wordt opgesloten.’
Hoewel er naar de vissers wordt geluisterd, verandert de overheid haar plannen niet. De vissers moeten ander werk gaan zoeken.
