De Rijksdienst vindt dat mensen die door de afsluiting van de Zuiderzee in de problemen komen, eerst zelf moeten proberen om weer in hun eigen onderhoud te voorzien. Een geldelijke uitkering was alleen bedoeld voor degenen die geen nieuwe bron van inkomsten meer kunnen aanboren. Dan nog is dit geen vetpot, maar slechts een beetje steun om te overleven. Vooral ouderen hadden het moeilijk, omdat zij zich vaak niet goed konden aanpassen aan de nieuwe situatie.
Elbert Belie is een visventer uit Hoorn, geboren in 1867. Al jaren trekt hij met zijn hondenkar, fietskar en later zelfs met paard en wagen naar verschillende steden om zijn vis te verkopen. De meeste klanten heeft hij in Schellinkhout, Berkhout en Venhuizen. Maar met de afsluiting van de Zuiderzee heeft Elbert het zwaar. Nu de visaanvoer sterk is teruggelopen, is het niet langer mogelijk om voldoende vis te verkopen. ‘‘Het publiek is gewend geraakt aan goedkoope visch.”
Hoewel Elbert al in de zeventig is, blijft hij vijf dagen per week de straat opgaan om vis te verkopen. Hij heeft geen andere keuze, want zonder dat inkomen kan hij niet rondkomen. Elke week verdient Elbert zo'n 5 gulden en krijgt hij daarnaast 6 gulden extra via de Zuiderzeesteunwet. Dit is net genoeg om van te leven.
Maar dan gaat het mis. Elbert wordt ouder en moet een operatie ondergaan. Hij kan niet langer werken en moet het nu helemaal van zijn steun hebben. Het probleem is dat de regeling zegt dat elk jaar dat hij ouder wordt, er een gulden vanaf gaat. Eerst willen ze zijn steun verlagen naar 5 gulden per week, en daarna zelfs naar 4 gulden...
Elbert schrijft een brief naar de Rijksdienst. Zo kan hij toch niet leven? Enige tijd later krijgt hij een reactie, maar die is niet wat hij had gehoopt. In de brief staat dat de beslissing gewoon volgens de regels is. De oude visventer moet zich voorbereiden op een lastige tijd.
