Om de belanghebbenden zo snel mogelijk weer een toekomst te laten opbouwen, helpt de Rijksdienst ter Uitvoering van de Zuiderzeesteunwet hen bij het zoeken naar een nieuwe baan. Zo geven ze voorlichtingen, en schrijven bijvoorbeeld aanbevelingsbrieven. Daarnaast konden mensen geld lenen om hun bedrijf anders in te richten, te verplaatsen of zelfs helemaal een nieuw bedrijf te starten.
Als mensen echt geen nieuw inkomen kunnen vinden, ontvangen zij een wekelijkse geldsteun. Toch heeft de overheid dit liever niet. Alle belanghebbenden onder de 60 jaar zijn daarom verplicht om actief werk te zoeken en zich in te schrijven als werkzoekende. Doen ze dit niet, dan kan de geldsteun worden ingetrokken.
De overheid houdt goed in de gaten of mensen hun best doen om werk te vinden, zo ook bij Cornelis Machielse uit Hoorn. Deze visser ontvangt al enige tijd een geldelijke tegemoetkoming. Op 9 juni 1940 krijgt hij echter een brief, omdat de overheid denkt dat hij niet actief op zoek is naar een nieuwe baan. Ook hebben zij nog geen verzoek om hulp ontvangen. In de brief staat dat Cornelis dit zo snel mogelijk moet regelen.
Cornelis reageert verontwaardigd. Hij zegt dat hij wel zijn best heeft gedaan, maar dat het niet lukt om werk te vinden. Zo heeft hij afgelopen winter een eigen schaatsbaan aangelegd en zes weken geleden nog geprobeerd wat bij te verdienen door een blokkade in de haven van Hoorn weg te halen. Helaas had hij pech: een anker viel op zijn arm en hand, waardoor hij niet verder kon werken. Zelf weet Cornelis dus wel beter. Toch zal hij de aanvraag nu indienen, in de hoop dat er snel een baan voor hem wordt gevonden.
Op 26 juli 1940 vraagt Cornelis hulp bij de Rijksdienst om werk te vinden. Hij is geïnteresseerd in banen die nog iets te maken hebben met zijn oude werk, zoals brugwachter, sluiswachter of veerman. Deze wens zie je bij veel vissers na de afsluiting. De burgemeester voegt bij de aanvraag toe dat Cornelis in het bijzonder geschikt is voor werkzaamheden van ‘eenvoudigen aard’.
