In de jaren 1920-1921 was Nederland in de ban van de hikziekte, een raadselachtige aandoening waarvan de oorzaak nooit is achterhaald.
De naam van de ziekte verraadt de belangrijkste symptoom: onophoudelijk hikken. Patiënten hikken de hele dag door. Ze eten niet meer en raken uitgeput.
De eerste gevallen van de hikziekte in Nederland openbaarden zich in Westfriesland. Daarna kwamen er meldingen uit het hele land. In maart 1920 overleed een moeder van vier kinderen in Weesp aan de hikziekte waarna meer sterfgevallen volgen.
De hik is uiteraard niet besmettelijk maar uitte zich mogelijk als symptoom van een andere ziekte. Gedacht werd aan de Spaanse Griep of een hersenontsteking.
Op de voorpagina van Onze Courant van 10 januari 1921 staat een klein berichtje over ene heer O. in Oosterblokker. Vier dagen lang was door de hikziekte getroffen. Maar gelukkig stopte het hikken en herstelde hij zich.
